آیا بدون ولایت علی عملی قبول میشود؟

شیعه می گوید:

ولایت علی و فرزندان او از ارکان ایمان است که بدون آن ایمان انسان تحقق نمیابد و هرکس به ولایت آنها مومن نباشد کفر ورزیده وسزاوار دوزخ است

گرچه به توحید و رسالت پیامبرگواهی بدهد و نماز و روزه داشته باشد و به احکام اسلام پایبند باشد این سخن چگونه میتواند صحیح باشد؟

سوال دوم اینکه چرا این رکن بزرگ در قرآن به صراحت بیان نشده است؟

اول پاسخ سوال دوم :

در قرآن کریم و گفتار پیامبر(ص)مکرر در مورد جانشینی علی(ع) به صورت صریح و یا کنایه ای مطلب داریم و از همه روشن تر آیه ی بلاغ مربوط به غدیرخم  و خطبه ی بزرگ غدیریه ی پیامبر اسلام است.

پیامبر در حجه الوداع از جانب خداوند مامور شد پیامی را توسط صدهزار نفری که در غدیر خم جمع شده بودند به تمام امت برساند وآیه نازل شد

" یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته والله یعصمک من الناس ان الله لایهدی القوم الکافرین" مائده/67.

همه ی مردم آنجا گرد آمدند وپیامبر علی را به جایگاه خود فرا خواند و فرمود:ایهاالناس!

" من کنت مولاه فعلی مولاه " : ای مردم! من سرپرست و ولی واجب الاطاعه هرکس هستم پس علی هم مولا و ولی اوست.

و آنگاه از همگان برای ولایت علی(ع)پیمان گرفت وجناب عمربن خطاب اولین کسی بودکه به ایشان با چنین عبارتی تبریک گفت:" بخ بخ لک یابن ابی طالب اصبحت مولای و مولا کل مسلم" : به به بر تو ای فرزند ابوطاالب که مولای من و مولای کل مسلمانان شدی.1

 

اما سوال اول :

این قابل قبول نیست که  گفته شود بدون ولایت علی و ائمه ایمان انسان کامل نیست. بلکه

اگر کسی بگوید: حسبنا کتاب الله : ما را کتاب خدا کافی و بس است ، مفهوم آن این است که ما بر سنت و حدیث نیازی نداریم.

و یا کسی بگوید :حسبنا سنت السول: ما را سنت پیامبر کافیست ، مفهوم آن در حاشیه قرار دادن قرآن است.

در هردو مورد شخص قائل ایمانش کامل نیست و مشمول این آیه میشود که قرآن درباره ی یهودیان منفعت طلب و مصلحت اندیش فرمود :آنها به برخی احکام تورات مومن بوده و برخی را حذف می نمودند.میفرماید: افاتومنون ببعض الکتاب و تکفرون بعض...، : آیا به بخشی از تورات ایمان می آورید

و بخشی را انکار میکنید.و جزای کسی که چنین کند جز خواری و عذاب قیامت نیست.بقره/85.

کسی که کتاب الله را کافی بداند کفر بر سنت ورزیده و آنکه بگوید سنت الرسول کافی است کفر بر قرآن نموده است.

 

 

1-مسند احمد،ج،ص118و331.

صحیح مسلم،ج،ص325.